Τετάρτη 25 Δεκεμβρίου 2013

Τα Παντελόνια του Χειμώνα-Σάκης Αθανασιάδης



  Τα Παντελόνια του Χειμώνα

Τρέχω στα φώτα φτάνω στο λίγο
Φυσάει αέρας σκορπάει το γκρίζο
Χτυπάω και πάλι στης μέρας τον τοίχο
Κάπου κοντά η ομίχλη πυκνή

Πες μου πόσα όνειρα μου έριξαν στο δρόμο
Και έμειναν οι λάσπες τους στις άγριες βροχές
Πες μου πόσα όνειρα μου πήρε η συνήθεια
Και μου άφησε της σκόνης μυρωδιές

Τα παντελόνια του χειμώνα
Θέλω να μείνουν μόνα τώρα
Χωρίς εμένα συντροφιά
Τα παντελόνια του χειμώνα
Θέλω να αρπάξουνε φωτιά

Πες μου πόσα ψέματα τα βάπτισαν αλήθεια
Και τα πέταξα σε θάλασσες βαθιές
Πες μου πόσα όνειρα μου πήρε η συνήθεια
Και μου άφησε της σκόνης μυρωδιές

Τρέχω στα φώτα τρέχω στον ήλιο
Χτυπάω της μέρας το λίγο
Αυτό με αδειάζει μα ακόμα ελπίζω
Πως μια φωτιά θα λέγεται ψυχή
2013 Σάκης Αθανασιάδης 
οι ανάσες των εραστών (2014)

Τρίτη 24 Δεκεμβρίου 2013

Γιώργος Δημητριάδης

http://www.reverbnation.com/giorgosdimitriadis/song/18268360-o-dikos-mou-ilios-my-own-sun?fb_og_action=reverbnation_fb%3Aupload&fb_og_object=reverbnation_fb%3Asong&utm_campaign=a_public_songs&utm_content=reverbnation_fb%3Asong&utm_medium=facebook_og&utm_source=reverbnation_fb%3Aupload
Stage Larissa


Γιώργος Δημητριάδης: Ο φόβος δημιουργεί αβγά φιδιών

Γιώργος Δημητριάδης: Ο φόβος δημιουργεί αβγά φιδιών


 
Ο Γιώργος Δημητριάδης δεν είναι προληπτικός. Αν ήταν, από τον δωδέκατο προσωπικό του δίσκο θα πήγαινε κατευθείαν στον δέκατο τέταρτο. Ισως όμως επειδή είναι και Παναθηναϊκός το δεκατρία να μην το βλέπει αρνητικά. Οπως και να έχει, ο τραγουδοποιός κυκλοφόρησε πρόσφατα το άλμπουμ «Απ ’το μηδέν». Δεκατρία τραγούδια που, αν μη τι άλλο, φέρουν την προσωπική σφραγίδα του: ποπ-ροκ διάθεση και ενδιαφέρουσα άποψη. Ο Γιώργος Δημητριάδης μετρά 25 χρόνια στη δισκογραφία και απ’ ό,τι φαίνεται έχει πολλά να πει ακόμη.

Συστήνομαι...
Ως μουσικός, συνθέτης, στιχουργός και τραγουδιστής γεννημένος στην Αθήνα αλλά μεγαλωμένος στη Θεσσαλονίκη. Επίσης ως λάτρης των δίσκων βινυλίου, της ροκ μουσικής, καλός αναγνώστης και φίλος του ποδοσφαίρου.

Τραγουδώ...
Γιατί είναι ο καλύτερος τρόπος που έχω για να επικοινωνώ με τον ίδιο μου τον εαυτό και τους άλλους. Τραγουδώ γιατί αυτός είναι ο δρόμος της ύπαρξής μου. Η πρώτη φορά που με θυμάμαι να ανοίγω το στόμα μου και να τραγουδώ ήταν όταν ήμουν τριών ετών, στα γενέθλιά μου, τo «Only you» των The Platters, ένα δισκάκι που είχε φέρει ο πατέρας μου. Εγώ πάνω στο τραπέζι και οι γονείς και η αδερφή μου να παρακολουθούν το νήπιο να αποδίδει με αγγλικά δικής του εκδοχής το άσμα ετούτο. Ολα αυτά εκεί στο σαλόνι του σπιτιού μας στην οδό Κασσιανής στον Λυκαβηττό, το 1959.

Γράφω μουσική...
Οταν νιώθω πως αυτό που κρυβόταν τόσον καιρό από μένα ή που εγώ έκρυβα από εμένα τον ίδιο θέλει να πάρει μορφή, γιατί αλλιώς θα με κατατρύχει με κίνδυνο η ψυχή μου να γίνει ένα παλιό στοιχειωμένο σπίτι. Γράφω μουσική γιατί είναι η δική μου ψυχοθεραπεία: όταν δεν δημιουργώ αρχίζουν να συνωστίζονται οι δαίμονες στο κεφάλι μου. Ισως γενικότερα ο δημιουργός φτιάχνει πράγματα για να νιώσει πραγματικά ζωντανός και, όπως λέει και ο Μπόρχες, στο τέλος όλης αυτής της πορείας σχηματίζεται το πρόσωπό του.

Απ' το μηδέν...
Και πίσω στα θρανία, μπας και γίνουμε καλύτεροι. Η επανεκκίνηση είναι δύσκολη, η αλλαγή εκκωφαντική, η ντροπή μεγάλη, αλλά τη νιώθουν όσοι σε αυτόν τον τόπο έχουν ακόμη αξιοπρέπεια. Δυστυχώς η αιδώς δεν είναι στοιχείο πολλών επιφανών και μη. Η ζωή όμως, δηλαδή εμείς και οι άλλοι που τη φτιάχνουμε, αισιοδοξώ πως θα περάσει σε κάτι καινούργιο, πιο καθαρό, πιο δίκαιο και ανθρώπινο. Από το μηδέν μήπως και ενταχθούμε στον αληθινό χρόνο, τον εξωτερικό, και ξεκολλήσουμε από τις ξέρες του άχρονου μοναχικού εθνικού μας βίου.

Η Θεσσαλονίκη...
Είναι η πόλη που μεγάλωσα, η πόλη που χάνεται μέσα στην ομίχλη και μοιάζει οπτασία εκτός χρόνου και τόπου, νοτισμένη από την αιώνια υγρασία, η μουντή της λιακάδα και ο Βαρδάρης της που παίρνει για λίγο όλα τα κρίματά μας, τις μυρωδιές της, απέναντι στον Ολυμπο. Η παραλία όπου ακούς τα μοναχικά βήματα των περαστικών οδοιπόρων - άλλοι προς τον Λευκό Πύργο, άλλοι προς την Αρετσού - και αν κάτσεις σε ένα παγκάκι και κλείσεις τα μάτια ακούς κάποιες συνομιλίες, ποτέ δυνατές, κάποια ψαροπούλια που βουτάνε μπας και φάνε κανένα κεφαλόπουλο μέσα στα πηχτά νερά του Θερμαϊκού.

Η Αθήνα...
Είναι η πόλη όπου γεννήθηκα. Δεν την ορίζω, δεν την ξέρω καλά, μα την πονάω και την αγαπώ, ίσως κιόλας γιατί λίγοι νιώθουν έτσι γι' αυτήν και οι σχέσεις είναι αμφίδρομες. Αν δεν αγαπάς τον τόπο σου δεν σε αγαπά και αυτός. Η πόλη που χρησιμοποιείται σαν υλικό για κάψιμο, που ξεσπά πάνω της μονάχα η οργή και ποτέ η δημιουργία. Ενας τόπος θυμωμένων ψυχών, ένας τόπος που υποφέρει από τον αυτοσκοπό της καταστροφής, ανόητα συνδεδεμένης με τη δημιουργία, ενώ στην ουσία την ακυρώνει. Γιατί ο «καταστροφέας» δεν τη θέλει επειδή έτσι μονάχα νιώθει πως υπάρχει, μονάχα όταν καταστρέφει. Οπως και με την πολιτική, που όταν νοσεί δεν την καταστρέφεις, δεν την καταργείς, αλλά τη δημιουργείς εκ νέου, της δίνεις νόημα και πνοή.

Ονειρεύομαι...
Αναπόφευκτα όταν κοιμάμαι - στον ξύπνιο μου δρω. Δεν ονειροβατώ γιατί έτσι δεν βλέπω μπροστά μου και τσακίζομαι στα βράχια της πραγματικότητας των ανθρώπων και των κοινωνιών. Η μεγαλύτερη επανάσταση στις μέρες μας ξεκινά από τις μικρές αλλαγές στις λεπτομέρειες του καθημερινού ιδιωτικού μας και δημόσιου βίου.

Δυσκολεύομαι...
Με τον εαυτό μου, γιατί είναι ο πιο δύσκολος αντίπαλος.

Προβληματίζομαι...
Πάντα, γιατί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Κάποιες φορές οδηγούμαι σε λάθος συμπεράσματα, γι' αυτό μετά πάλι προβληματίζομαι μέχρι να καταλήξω σε μια απάντηση. Λένε πως τα ερωτήματα είναι πιο σημαντικά από τις απαντήσεις. Δεν θα διαφωνήσω, αλλά συμπληρώνω πως και οι απαντήσεις είναι εξίσου σημαντικές όταν τα ερωτήματα είναι τα σωστά. Για να δούμε τι μας φταίει πρέπει να κάνουμε τη σωστή ερώτηση και βασικά... "μήπως φταίω κι εγώ;". Τις καλύτερες απαντήσεις βέβαια πάντα τις δίνει η ίδια η ζωή και όχι τα ευαγγέλια και οι θεωρίες τις οποίες πάντα πρέπει να προσαρμόζουμε, να ανανεώνουμε αλλά και να αμφισβητούμε.

Ροκ είναι...
Η πέτρα που κύλησε και ακόμη μέσα μου κυλάει και ποτέ δεν χορταριάζει.

Ταξιδεύω...
Πάντα, κυρίως με το μυαλό και την ψυχή, με τα βιβλία μου και τις μουσικές, αλλά και με το αεροπλάνο προσπαθώντας να ξεπεράσω - ίσως μάταια - τον φόβο της πτώσης του.

Κρίση είναι...
Η Νέμεσις της πρώτα απ' όλα ηθικά χρεοκοπημένης κοινωνίας μας.

Ο πολιτισμός...
Είναι αυτό που μας λείπει εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Γιατί οι αυτάρεσκα εσωστρεφείς, φοβικές κοινωνίες δεν δημιουργούν πολιτισμό. Δημιουργούν αβγά φιδιών γεμάτα μίσος, μισαλλοδοξία και δήθεν ανωτερότητα.

Ο Παναθηναϊκός...
Είναι η αγαπημένη μου ομάδα της οποίας υποστηρίζω τα χρώματα από πολύ μικρός, προτού καν προλάβω να εγκατασταθώ στη Θεσσαλονίκη. Πολλά πράγματα αλλάζεις στη ζωή σου, από ρούχα ως σχέσεις και συνήθειες, αλλά ομάδα ποτέ. Επειδή όμως μεγάλωσα επάνω, σιγά-σιγά αγάπησα και τον ΠΑΟΚ. Αρα ΠΑΟ - ΠΑΟΚ 1-1. Και οι δύο αυτές σπουδαίες πόλεις μού έδωσαν πάρα πολλά, η καθεμία με τον τρόπο της, και αυτές οι δύο μεγάλες ομάδες είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της φυσιογνωμίας και της Ιστορίας τους... Η φανταστική μου πόλη βρίσκεται λοιπόν κάπου στη μέση της διαδρομής, με εισιτήριο αλέ ρετούρ.
http://www.tovima.gr

Δευτέρα 16 Δεκεμβρίου 2013

Σύνθημα Τοίχου-Σάκης Αθανασιάδης



                                 
              Σύνθημα Τοίχου

Άσε με πάλι μέσα στη νύχτα
Των αστεριών μου να ακούσω τις φωνές
Να δω που πάω μήπως γερνάω
Και δρόμο έχω πάρει λάθος με φωτιές

Κράτα με λίγο με αυτά τα χέρια
Που μου χαϊδεύουν την ψυχή και το κορμί
Να μη διστάζω την αγάπη να βγάζω
Πάνω στο κτήνος που σαν φίλος θα φανεί

Κοίτα με στα μάτια χτίσε τα παλάτια
Ένωσε τη γέφυρα που έγινε κομμάτια
Δεν είσαι η Αλίκη στη χώρα κάποιου μύθου
Μα είσαι η ελπίδα στο σύνθημα ενός τοίχου

Μίλα μου τα βράδια σπάσε τα σκοτάδια
Γέμισε το σώμα μου με έρωτα σημάδια
Δώσε χίλια χάδια στη ψυχή την άδεια
Σε μια νύχτα τέλειωσε του φόβου όλα τα χνάρια

Ήλιος να μείνεις στο χειμώνα μου
Από το σώμα να πετάω όλα τα χρόνια μου
Να είσαι φως και ουρανός
Μια αφορμή να μπω γυμνός στο χρώμα σου
Σάκης Αθανασιάδης 

Σάββατο 14 Δεκεμβρίου 2013

Ελευθερία με Ακούς- Σάκης Αθανασιάδης


           Ελευθερία με Ακούς

Τα βράδια που μιλούσαν τα ποτά
Την έρημο κουβάλαγα στη πλάτη
Με δάγκωναν του έρωτα σκυλιά
Μα έτρεχα να φτάσω την αγάπη

Έπεφτε στο σώμα μου βροχή
Μα ένοιωθα να καίγεται η πόλη
Αραγμένοι στα σαλόνια οι καλοί
Κι εγώ στο δρόμο για συγνώμη

Ελευθερία με ακούς…
Είναι φωτιά της μοναξιάς ο χρόνος
Ελευθερία με ακούς…
Φέρε το φως να δω που πάει ο δρόμος

Τα βράδια που τα φώτα δυνατά
Με χτύπαγαν αλύπητα στα μάτια
Με δάγκωναν του έρωτα σκυλιά
Κι έψαχνα στο δρόμο τα κομμάτια
Σάκης Αθανασιάδης 
τα παπούτσια του μάγου χρόνου και άλλα ποιήματα-Β’ έκδοση (2014)

Πέμπτη 12 Δεκεμβρίου 2013

Χάρτινα Παπούτσια-Σάκης Αθανασιάδης



                    
    Χάρτινα Παπούτσια

Έμεινα μόνος όταν χάθηκες
Με τα παπούτσια μου τα χάρτινα
Και ’ρθε ο χρόνος που σταμάτησες
Να μου μιλήσει σιγανά

Κοιμόμουν τις νύχτες αργά
Το όνειρό μου να πονάει
Να λέω εδώ δεν ξημερώνει
Καμιά αγάπη δεν φυσάει

Περπάτησα τις άδειες πόλεις
Τα βήματα μου άκουσα
Πόνου, χαράς, σιωπής αν θες
Έσκαψα μέσα μου βαθιά
Πριν παρατήσω πίσω όλες τις φωνές

Κοιμόμουν τις νύχτες αργά
Σαν  τα σκεφτόμουν όλα
Στο βλέμμα είχα τα σημάδια
Από τα χειμώνα σου τα χάδια

Σου ’λεγα όμως καληνύχτα
Κράτα το φως εκεί κοντά
Μόλις περάσει ο αέρας
Να με χαϊδέψεις απαλά

Όμως το ξέρω δεν σε νοιάζει
Περνάει η ζωή κι όλα τα αλλάζει
Όλα τα αλλάζει…
Σάκης Αθανασιάδης 

Δευτέρα 9 Δεκεμβρίου 2013

Γιατί Μιλάς για Αγάπη όταν Μιλάς-Σάκης Αθανασιάδης



Γιατί Μιλάς για Αγάπη όταν Μιλάς

Μιλάς για αγάπη και απορείς
Όταν σου λέω πως με λέξεις θα τη χάνεις
Μιλάς για αγάπη μα μπορείς
Μες στον καθρέπτη σου μονάχα να την φτάνεις

Γιατί μιλάς για αγάπη όταν μιλάς
Η σιωπή είναι αγάπη και συγνώμη
Γιατί μιλάς για αγάπη όταν μιλάς
Μια αγκαλιά δεν χάρισες ακόμη

Στις χώρες του δρόμου
Οι αγάπες μου δεν έχουν
Πατρίδα το κορμί

Στις χώρες του δρόμου
Οι αγάπες μου δεν έχουν
Σημαία τον εαυτό τους
Το εγώ τους διαλύεται
Και γίνεται εσύ

Γιατί μιλάς για αγάπη
Αν δεν μπορείς
Μες τη φωτιά της
Την ψυχή σου να ζεσταίνεις
Γιατί μιλάς για αγάπη όταν μιλάς
Αφού δεν έμαθες ποτέ σου πως να χάνεις
Σάκης Αθανασιάδης

Πέμπτη 5 Δεκεμβρίου 2013

Δεν Ξέρω-Σάκης Αθανασιάδης


                                  
            Δεν Ξέρω
Πλήρωσα την τελευταία δόση
Που είχα φόρο από μήνες
Και είπα ησύχασα για λίγο με όλα αυτά
Πήγα στο σπίτι, μια ακόμη λύπη
Των εργολάβων θα γεμίσω κουμπαρά

Δεν ξέρω πόσο Έλληνας μπορεί να είμαι
Που βλέπω θάλασσα και κλαίω από χαρά
Που χέρι απλώνω και σηκώσω ότι πέφτει
Και είμαι το κύμα που χορεύουν τα παιδιά

Σημασία όμως δεν έχει πάντα η πτώση
Σημασία έχει  να σηκώνονται τόσοι
Που την  άνοιξη να φέρουνε ξανά
Τα παιδιά σου να γελάνε
Να μου λες πως δεν φοβάσαι
Και το μέλλον σου να βλέπεις  καθαρά

Δεν ξέρω πόσο Έλληνας μπορεί να είμαι
Που λέω όχι σε όλα αυτά
Που ανακαλύπτω μουσική μέσα στο δάσος
Και που γνωρίζω πως το δόγμα έχει θηλιά

Κλήρωσα τον εαυτό μου κι έχω χάσει
Τα τελευταία του πατέρα μου λεφτά
Λίγη ψυχή μου έχει μείνει κι αν δεν σπάσει
θα νοιώσω ήλιος στου χειμώνα τη σπηλιά
2013 Σάκης Αθανασιάδης 

Τετάρτη 4 Δεκεμβρίου 2013

Κάποια Χριστούγεννα-Σάκης Αθανασιάδης




                               
     Κάποια Χριστούγεννα

Για πάντα ξέρω θα γυρίζω πίσω
Τη μάνα μου να δω με ένα φακό
Να σκαλίζει το χιόνι
Τη νύχτα να τρέμει
Μέσα στο άσπρο μια φάτνη για να δω

Κάποια Χριστούγεννα βλέπω ένα φως
Ένα άσπρο φως στον ουρανό να χορεύει
Δεν ξέρω πως, μα ένα παιδί με γυρεύει
Να μου δείξει τη φάτνη στο χιόνι

Κάποια Χριστούγεννα ένα αόρατο χέρι
Στον ουρανό με ταξιδεύει
Είναι ο πατέρας μου εκεί με γυρεύει
Να μου πάρει απ’ τη ψυχή το θυμό

Για πάντα ξέρω θα γυρίζω πίσω
Μέσα στο άσπρο φως τη φάτνη μου να βρω
Μα πρέπει πρώτα η νύχτα να αρχίσει να τρέμει
Να ’ναι Χριστούγεννα κι εγώ παιδί πάλι μικρό
 Σάκης Αθανασιάδης 

Τρίτη 3 Δεκεμβρίου 2013

Η Αλήθεια Φωτιά-Σάκης Αθανασιάδης



                                            
              Η Αλήθεια Φωτιά

Κι απόψε μια  φωνή θα μου ανοίξει την πύλη
Αυτός θα είσαι εσύ η αλήθεια μου φωτιά
Μακριά η ψυχή μου θα ζητάει να  φύγει
Στον αέρα να ψάξει την αθάνατη αγκαλιά

Κλείνω τα μάτια
Με τα δικά σου τα μάτια να δω καθαρά
Το κρυστάλλινο φως στον αέρα
Να ακούσω ξανά να μου λέει κράτα με  σφιχτά

Εσύ είσαι η αλήθεια  που υπάρχει
Για  πάντα να το ξέρεις θα ανήκω σε εσένα
Για πάντα στο αιώνιο το φως
Για πάντα πιστός στην αθάνατή σου αγκαλιά

Κι απόψε μια  φωνή θα μου ανοίξει την πύλη
Αυτός θα είσαι εσύ που ο χρόνος προσκυνά
Η αλήθεια είσαι εσύ και ο κόσμος πριν γίνει
Τα πάντα σου ανήκουν αλήθεια φωτιά
 Σάκης Αθανασιάδης 

Δευτέρα 2 Δεκεμβρίου 2013

Ο Μάγος Καλοκαίρι- Σάκης Αθανασιάδης


    Ο Μάγος Καλοκαίρι

Λένε πως σε φώτα πολλά
Νεράιδες χορεύουν και η πιο ωραία τραγουδά
Λούζονται ως το πρωί με φως
Γιατί το φως είναι αγάπη

Πέφτουν αστέρια στα νερά
Φέρνουν τα όνειρα κοντά
Ο μάγος καλοκαίρι είναι εδώ
Με λίγη αγάπη θα τον ανταμώσεις

Πάντα  ένα αστέρι όταν πέφτει
Θα βλέπω στα μάτια σου το καλοκαίρι
Θα σε φωνάζω σήκω
Θα σε τραβάω απ’ το χέρι
Πάντα  ένα αστέρι όταν πέφτει
Θα βλέπω στα μάτια σου το καλοκαίρι

Ψάξε την αγάπη παντού
Κι ας πλέει όπως λεν’ στη χώρα του νερού
Όταν ο δρόμος κλείνει η αγάπη σε σώζει

Περπατάω κάθε βράδυ στη θάλασσα
Βρέχω τη μνήμη
Όταν ένα καλοκαίρι φεύγει η ψυχή μου πονά
Μα αν κοιτάξω μακριά
Ο μάγος καλοκαίρι είναι εκεί
Με λίγη αγάπη θα τον ανταμώσω
Σάκης Αθανασιάδης 

Κυριακή 1 Δεκεμβρίου 2013

ΕΚΕΙ ΣΤΗ ΣΑΛΟΝΙΚΗ - ARPEGGIOSMP(DEMO)



           Εκεί στη Σαλονίκη
Σύνθεση-Τραγούδι: Γιάννης Βελίκης
Στίχοι: Σάκης Αθανασιάδης        
Ένα παλιό καΐκι κοιτάζω στο λιμάνι
Την άγκυρα νομίζω πως τραβώ
Αφού στα πάντα χάνω λέω να αλλάξω πλάνο
Το άγνωστο νησί μου μήπως βρω

Εκεί στη Σαλονίκη θα μπω μες το καΐκι
Τους χάρτες μου θα ανοίξω και θα δω

Με μύθους παίζω σκάκι
Σαν ψάχνω μια Ιθάκη
Ταξίδια άγρια του μυαλού
Με θρύλους παίζω τάβλι
Ώσπου να βρω και  πάλι
Τα βήματα ετούτου  του καιρού

Θα δω τον Οδυσσέα με ένα θεό παρέα
Τον άνεμο να ψάχνουν τον καλό

Απ’ το όνειρο πριν πέσω θα τους παρακαλέσω
Την ώρα που σαλπάρουν  από εδώ
Μαζί τους να με πάρουν εκεί που θα μπαρκάρουν
Τον κόσμο τους τον άγνωστο να δω

Με μύθους παίζω σκάκι
Σαν ψάχνω μια Ιθάκη
Ταξίδια άγρια του μυαλού
Με θρύλους παίζω τάβλι
Ώσπου να βρω και  πάλι
Τα βήματα ετούτου  του καιρού
                 
Απ’ το όνειρο αυτό πριν πέσω
Το άγνωστο νησί μου ίσως βρω
Κι από τη Σαλονίκη αλλάζω πάλι σπίτι
Και μένω μια για πάντα σε αυτό

Με μύθους παίζω σκάκι
Σαν ψάχνω μια Ιθάκη
Ταξίδια άγρια του μυαλού
Με θρύλους παίζω τάβλι
Ώσπου να βρω και  πάλι
Τα βήματα ετούτου  του καιρού