Παρασκευή 20 Φεβρουαρίου 2015

fractalart 9o-3 ποιήματα του Σάκη Αθανασιάδη


3 ποιήματα


του Σάκη Αθανασιάδη 


9o τεύχος Fractal // 



fractal9

Το αίμα της δημοκρατίας
Τώρα που κοιμήθηκαν οι φωνές
Θα βγω απ’ τη φυλακή των λέξεων
Με γραμμένα συνθήματα στο σώμα
Ντυμένος στις εκπτώσεις των Μ.Μ.Ε. επανάσταση.
Κουρασμένος απ’ τις νύχτες του καιρού
Θα βοηθήσω τους
Παρατημένους στη σκόνη της ανάγκης
αστυνόμους
Να καθαρίσουν την πλατεία
Απ’ το αίμα της Δημοκρατίας.
Στο πλήθος θα χαθώ
Ακολουθώντας βιαστικά βήματα
Στον κίτρινο αέρα των δακρυγόνων.
Τώρα… που η πόλη ντυμένη στα κόκκινα
Παρατημένη εταίρα στην χώρα του Περικλή
Ξυπνά απ” τη λήθη τους ποιητές
Ζητιανεύει όνειρα
Να κολλήσει στα άδεια μάτια των παιδιών.
Τώρα… που ακούγονται καθαρά οι κραυγές
θα βγω απ’ τη φυλακή των λέξεων
Γλιστρώντας στο ζεστό κόκκινο αίμα της Δημοκρατίας…

Το καλάθι με τα ψέματα
Σε μια αργία του μυαλού
Άνοιξα το καλάθι με τα ψέματα
Κι άκουσα τις πόρτες να μιλάνε
Κόκκινες έβλεπα τις σημαίες
Κόκκινα τα φύλλα στα δέντρα
Κόκκινα όλα.
Σε μια αργία του μυαλού
Άκουσα το γέλιο των τοίχων
Άγγιξα χιλιάδες φωνές.
Στην υγρασία των ματιών
Φώναζαν οι μουσικές στους δρόμους
Ο πόνος των βημάτων φώναζε
Πέθαιναν οι Έλληνες
Και πέθαιναν για πάντα
Όπως πεθαίνουν για πάντα οι φοβισμένοι
Σε μια αργία του μυαλού
Άνοιξα το καλάθι με τα ψέματα
Τη φωτιά βρήκα
Κι έκαψα όλες τις πόρτες.
Τυλιγμένος με λίγο ουρανό
Λαχτάρισα των πουλιών το τραγούδι
Μα είχε σβήσει ο ήλιος
Γιατί πέθαιναν οι Έλληνες
Και πέθαιναν για πάντα
Όπως πεθαίνουν για πάντα οι φοβισμένοι

Το μαύρο
Έχει κρυφτεί απ’ την αστυνομία
Μια οικογένεια εργατών στην εκκλησία
Την κυνηγούν οι άνθρωποι
Και τη χτυπούν θέλουν να φύγει
Αυτοί που πάντοτε
Στα όνειρα χρωστούν δεν είναι λίγοι
Μα η αγάπη, αγάπη μου δεν σταματά σε ένα φιλί
Δεν είναι δύση – ανατολή δεν έχει αργία
Ξύπνησε ο ήλιος και μαζευτήκαν πιστοί
Πολλοί πιστοί που έλεγα να φύγω
Κι έριχναν σφαίρες
Που είχαν κρύψει στην ψυχή εδώ και μέρες
Μα η αγάπη, αγάπη μου δεν σταματά σε ένα φιλί
Δεν έχει δύση – ανατολή δεν έχει φράχτη
Μα η αγάπη, αγάπη μου δεν σταματά σε Κυριακή
Δεν προσκυνά το δυνατό, είναι το φως, είναι αγία
Είναι αυτό που λένε οι ποιητές, ελευθερία
Κάποιοι φωνάζανε πολύ πάρα πολύ
Να φύγουνε οι ξένοι
Και οι αστυνόμοι μόνο ακούγαν του παπά μας τη φωνή:
Να εφαρμοστούν οι νόμοι
Σε μια εκκλησία ήταν γυμνή απ’ το πρωί η κοινωνία
Πόσο σκοτάδι μπορεί να πάρει η ψυχή σε ένα βράδυ
Μέσα στο φόβο ενός παιδιού να κάνει τάμα
Το σύστημα μην γκρεμιστεί από ένα κλάμα

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου